ย่านชิบูยะในประเทศญี่ปุ่น
มีรูปหล่อ สุนัขตัวหนึ่งชาวญี่ปุ่นหลายคนรู้จักมันเป็นอย่างดี
มันตัวแทนให้ ระลึกถึงความรักและมิตรภาพระหว่างคนกับสุนัข
เจ้าฮาจิโกะ(ฮาจิ โกะ)สุนัขพันธุ์อากิตะ(Akita)คือ.......ตำนานเบื้องหลังรูปปั้นนี้
เรื่อง ของ เจ้าฮาจิโกะ เกิด ขึ้นระหว่าง 10 พย.2466 ถึง 8 มีค.2496(Nov 10,1923 - March 8, 1935)
ฮาจิโกะ เป็นสุนัขสายพันธุ์อคิตะ (Akita)เกิด ที่เมืองโอดาเตะ จังหวัดอคิตะ ประเทศญี่ปุ่น
ลืมตาขึ้นมาดูโลกเมื่อเดือนพฤศจิกายน 1923 (2466)ในจังหวัดอากิตะ เมื่ออายุได้ เพียง 2 เดือน
เจ้าฮาจิโกะถูก ส่งตัวไปอยู่กรุงโตเกียวกับเจ้านายของมัน คือ
ศาสตราจารย์ เอซะบุโระ อุเอะโนะ
อาจารย์ประจำคณะเกษตรศาสตร์
แห่งมหาวิทยาลัย อิมพีเรียล(มหาวิทยาลัยโตเกียวในปัจจุบัน)
ศาสตราจารย์ มีความภาคภูมิใจกับเจ้าฮาจิโกะเป็นอย่างมาก
มันเป็นสุนัขอากิตะสาย พันธุ์แท้ซึ่งหาได้ยากในสมัยนั้น
เจ้าฮาจิโกะ จะคอยส่งเจ้านายถึงประตูหน้าบ้าน
จาก นั้นเมื่อถึงเวลา 15.00 น. ซึ่งเป็นเวลาเลิกงานแล้ว
เจ้าฮาจิโกะจะ มากระดิกหางรอพบเจ้านายของมันที่สถานีรถไฟเสมอ
เมื่อเสียงรถไฟมาถึง สถานีเจ้า ฮาจิโกะ เจ้าชะเง้อหน้ามองหานายของมัน
เมื่อเจ้านายมัน เดินออกจากประตูสถานีมันก็จะวิ่งไปหาและออดอ้อน
ศาสตราจารย์จะก้มลง กอดมันและพากันเดินกลับบ้านเป็นเช่นนี้ทุกวัน - วันแล้ววันเล่า
วัน ที่ 21 เดือนพฤษภาคม 1925 (2468)ศาสตราจารย์ อุเอะโนะ เกิดอาการเส้นโลหิตในสมองแตก
และเสียชีวิตขณะอยู่ที่มหาวิทยาลัย
แต่ในวันนั้น....ฮาจิโกะ....ยังคงมารอ.....ที่สถานีรถไฟดั่งเช่นทุก ๆ วัน
มันไม่มีทางรู้ได้หรอกว่า มันจะไม่ได้พบกับเจ้านายของมันอีกแล้ว
หลังจากการเสียชีวิตของที่ศาสตราจารย์อุเอะโนะภรรยาของเขาได้ย้ายบ้านไป
โดยนำเจ้าฮาจิโกะไปไว้กับญาติของศาสตราจารย์ที่อยู่ห่างออก
บ้านใหม่ ของ ฮาจิโกะ อยู่จากบ้านเดิมของมัน และสถานีรถไฟซิบูยะ หลายกิโลเมตร
วันที่เจ้านายต้องไปทำงานจะต้องไป ขึ้นรถไฟที่ สถานีชิบูยะ
เจ้าฮาจิโกะไม่ยอมอยู่กับเจ้านายใหม่ของมัน ทันทีที่มันหลุดออกมาได้ มันวิ่งตรงไปที่บ้านเก่า
เมื่อไม่เจอใคร มันจึงกลับไปรอที่สถานีรถไฟ เหมือนเมื่อครั้งที่เจ้านายของมันยังมีชีวิตอยู่
หลังจากนั้นทุก ๆ วันเมื่อถึงเวลา 15.00 น.
ผู้คนย่านนั้นจะเห็นเจ้า ฮาจิโกะ มานั่งอยู่ที่เดิม
จนกระทั่งพระอาทิตย์ตกดินมันก็จะหายไป
มัน ไป อาศัยหลับนอนอยู่บริเวณใกล้เคียงกับสถานีรถไป
ไปนอนอยู่ใกล้ ๆ บ้านเก่าของมันบ้าง เพื่อเฝ้ามองดูคนในบ้านเผื่อว่าเจ้านายมันมาปรากฎตัว
คิ คุซะบุโระ โคบายาชิ อดีตคนสวนของศาสตราจารย์
ซึ่งอาศัยอยู่ใกล้กับ สถานีรถไฟเป็นคนคอยดูแลเจ้าฮาจิโกะ
ในเวลาที่อากาศเย็นลง มันก็จะไปหลบอยู่ใต้ซากรถไฟเก่าบ้าง
เพื่ออาศัยความอบอุ่นหลับนอน
มัน รอเวลาบ่าย 3 โมงเพื่อที่จะไปรอเหมือนเช่นทุกวัน
เมื่อเสียงรถไฟมา ถึงสถานี เจ้าฮาจิโกะ ก็จะลุกลี้ลุกลนชะเง้อหน้ามองหานายของมัน
คน แล้วคนเล่า เดินผ่านมันไป.....ไม่มีเจ้านายของมัน
จนกระทั่งคนสุด ท้ายเดินผ่านไปมันจึงจะกลับไปที่อยู่ของมัน
วันแล้ววันเล่า คืนแล้วคืนเล่า ที่มันรอคอย
ผู้คนย่านนั้น มองดูมันด้วยความสงสาร
ซึ่ง ก็ได้ให้ความช่วยเหลือด้วยการให้อาหารแก่มัน
เรื่องราวความซื่อ สัตย์ของมัน เริ่มเป็นที่รู้จักมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ
โดยเฉพาะเมื่อ เรื่องราวของมัน
ถูกตีพิมพ์ลงบนหนังสือพิมพ์ยักษ์ใหญ่ของญี่ปุ่นในปี 1932
ทำให้ผู้คนทั่วสารทิศเดินทางมาดูมาเล่นกับเจ้าฮาจิโกะ
ชาว ญี่ปุ่นได้ยกให้เจ้าฮาจิโกะเป็นแบบอย่างที่ดีสำหรับเด็ก ๆ อีกด้วย
ใน เดือนเมษายน 1934 อันโดะ เทะรุ ศิลปินชื่อดังจึงได้ทำรูปหล่อทองแดงของเจ้าฮาจิโกะขึ้นมาเพื่อยกย่อง
และ นำไปตั้งไว้ที่สถานีรถไฟชิบูยะ
การรอคอย....ของ ฮาจิโกะ ยังคงดำเนินไป....อย่าง...มีความหวัง.......
คืนวันหนึ่ง ฮาจิโกะ เกิดมีความรู้สึกบางอย่างที่พิเศษกว่าคืนอื่น ๆที่ผ่าน ๆ มา
ท่าม กลางเกร็ดหิมะ...........มันออกเดินไปนั่งคอยนายของมันที่เดิม
โดย ไม่รอให้ถึงบ่าย 3 โมงอย่างเช่นที่เคย
มันทอดสายตาไปที่ประตู ชานชลาและเฝ้ามอง
หลายชั่วโมง...........ผ่านไป............มีแต่ ความว่างเปล่า
มันรู้สึกหนาว..........................เหนื่อย ล้า.....
แต่มันก็เชื่อว่าวันนี้แหละ.................มันจะได้พบนายของมันอย่างแน่นอน
ความหนาวและเหนื่อยล้า........ทำให้มันต้อง เปลี่ยนจากท่านั่ง
มันล้มตัวลงนอนด้วยจิตใจที่กระชุ่มกระชวยกว่าทุก ๆ วันที่ผ่านมา
มันนอนลง.........ด้วยจิตใจที่หวังว่า.........มันได้ พบนายของมันอย่างแน่นอน......เร็ว ๆ นี้
มันหลับตาลง.....ภาพความทรง จำเมื่อครั้งที่มันวิ่งไปรับเจ้านายผุดขึ้นในใจมาราวกับเป็นเรื่องจริง
มัน ยืนสองขากระกุยเจ้านาย
เจ้านายกอดมัน..........สัมผัส มัน..........อย่างที่ไม่เคย - ได้รับจากผู้ใด
มันเดินคู่ไปกับเจ้า นายเพื่อกับยังบ้านอันแสนอบอุ่น
อาบน้ำร่วมอ่างเดียวกันกับเจ้านาย
ความ อบอุ่นจากความทรงจำคลายหนาวเหน็บและความเหนื่อยล่าลงไปบ้าง
เป็น การนอนและหลับตาครั้งสุดท้าย
มันไม่ได้ลืมตาและลุกขึ้นอีกเลย
วาระ สุดท้ายแห่งการรอคอย...........มาถึงแล้ว
10 ปี.....................แห่งการอคอย
ล้มหายใจสุดท้าย.....หมดลงไป พร้อมกับ....การสิ้นสุดแห่งการรอคอย
วันที่ 8 มีนาคม 1935 (2478)
ผู้ คนที่เคยผ่านไปมาในย่านซาบูยะ
หลายคนต้อง..................หลั่ง น้ำตา
ภาพ...............ฮาจิโกะ นอนคอยเจ้านายของมันเหมือนทุก ๆ วัน เหมือนกว่า 10 ปี ที่ผ่านมา.......ต่างกันตรงที่วันนี้มันไม่มีลม
หายใจแล้ว
คนที่เคย ให้อาหารแก่มัน ยังคงเตรียมอาหารมาเหมือนเช่นทุกวันแต่วันนี้ ฮาจิโกะ ไม่ลุกขึ้นมาขออาหารแล้ว
ข่าวการตายของฮาจิโกะถูกตีพิมพ์ลงบนหน้า 1 ของหนังสือพิมพ์ญี่ปุ่น
ร่างของฮาจิโกะ ได้รับการเชิดชูอย่างเกียรติ
มัน ถูกนำไปเก็บรักษาเอาไว้ที่พิพิธภัณฑ์ วิทยาศาสตร์แห่งชาติ ในกรุงโตเกียว
แม้ ว่าฮาจิโกะจะจากไปแล้วแต่เรื่องที่น่าสนใจจากฮาจิโกะยังคงไม่จบ
ช่วง สงครามโลกครั้งที่ 2 ญี่ปุ่นจำเป็นต้องใช้เหล็กและโลหะเป็นอย่างมาก
จน ถึงกับต้องเอารูปหล่อของเจ้าฮาจิโกะมาหลอมเลยทีเดียว
กระนั้นความ ซื่อสัตย์ของฮาจิโกะยัง คงไม่เคยถูกลืมไปจากใจชาวญี่ปุ่น
เพราะใน เวลาต่อมาได้มีการจัดทำรูปหล่อ ของฮาจิโกะขึ้นมาอีกครั้งในเดือนสิงหาคม 1947
ศิลปินผู้รับหน้าที่นี้ก็ คือ อันโดะ ทะเคะชิ ลูกชายของ อันโดะ เทะรุ
ผู้ที่ทำหน้าที่สร้างรูป หล่อฮาจิโกะเมื่อครั้งแรกนั้นเอง
ปัจจุบัน จุดที่รูปหล่อฮาจิโกะตั้ง อยู่นั้นได้กลายเป็นจุดนัดพบยอดนิยมของย่านชิบูยะ
ทั้งนี้นอกจากรูปหล่อที่ย่านชิบูยะแล้ว ยังคงมีรูปปั้นที่เตือนให้ระลึกถึงฮาจิโกะอยู่อีกหลายแห่ง เช่น
ที่หน้าสถานีรถไฟโอะดะเตะ ในจังหวัดอากิตะ บ้านเกิดของเจ้าฮาจิโกะ เป็นต้น
ส่วนเรื่องของเจ้าฮาจิโกะยังคงเป็นที่เล่าขานในญี่ปุ่น ถึงขนาดมีการนำไปสร้างเป็นละคร ภาพยนตร์ การ์ตูน และอื่น ๆ อีกมากมาย
มีรูปหล่อ สุนัขตัวหนึ่งชาวญี่ปุ่นหลายคนรู้จักมันเป็นอย่างดี
มันตัวแทนให้ ระลึกถึงความรักและมิตรภาพระหว่างคนกับสุนัข
เจ้าฮาจิโกะ(ฮาจิ โกะ)สุนัขพันธุ์อากิตะ(Akita)คือ.......ตำนานเบื้องหลังรูปปั้นนี้
เรื่อง ของ เจ้าฮาจิโกะ เกิด ขึ้นระหว่าง 10 พย.2466 ถึง 8 มีค.2496(Nov 10,1923 - March 8, 1935)
ฮาจิโกะ เป็นสุนัขสายพันธุ์อคิตะ (Akita)เกิด ที่เมืองโอดาเตะ จังหวัดอคิตะ ประเทศญี่ปุ่น
ลืมตาขึ้นมาดูโลกเมื่อเดือนพฤศจิกายน 1923 (2466)ในจังหวัดอากิตะ เมื่ออายุได้ เพียง 2 เดือน
เจ้าฮาจิโกะถูก ส่งตัวไปอยู่กรุงโตเกียวกับเจ้านายของมัน คือ
ศาสตราจารย์ เอซะบุโระ อุเอะโนะ
อาจารย์ประจำคณะเกษตรศาสตร์
แห่งมหาวิทยาลัย อิมพีเรียล(มหาวิทยาลัยโตเกียวในปัจจุบัน)
ศาสตราจารย์ มีความภาคภูมิใจกับเจ้าฮาจิโกะเป็นอย่างมาก
มันเป็นสุนัขอากิตะสาย พันธุ์แท้ซึ่งหาได้ยากในสมัยนั้น
เจ้าฮาจิโกะ จะคอยส่งเจ้านายถึงประตูหน้าบ้าน
จาก นั้นเมื่อถึงเวลา 15.00 น. ซึ่งเป็นเวลาเลิกงานแล้ว
เจ้าฮาจิโกะจะ มากระดิกหางรอพบเจ้านายของมันที่สถานีรถไฟเสมอ
เมื่อเสียงรถไฟมาถึง สถานีเจ้า ฮาจิโกะ เจ้าชะเง้อหน้ามองหานายของมัน
เมื่อเจ้านายมัน เดินออกจากประตูสถานีมันก็จะวิ่งไปหาและออดอ้อน
ศาสตราจารย์จะก้มลง กอดมันและพากันเดินกลับบ้านเป็นเช่นนี้ทุกวัน - วันแล้ววันเล่า
วัน ที่ 21 เดือนพฤษภาคม 1925 (2468)ศาสตราจารย์ อุเอะโนะ เกิดอาการเส้นโลหิตในสมองแตก
และเสียชีวิตขณะอยู่ที่มหาวิทยาลัย
แต่ในวันนั้น....ฮาจิโกะ....ยังคงมารอ.....ที่สถานีรถไฟดั่งเช่นทุก ๆ วัน
มันไม่มีทางรู้ได้หรอกว่า มันจะไม่ได้พบกับเจ้านายของมันอีกแล้ว
หลังจากการเสียชีวิตของที่ศาสตราจารย์อุเอะโนะภรรยาของเขาได้ย้ายบ้านไป
โดยนำเจ้าฮาจิโกะไปไว้กับญาติของศาสตราจารย์ที่อยู่ห่างออก
บ้านใหม่ ของ ฮาจิโกะ อยู่จากบ้านเดิมของมัน และสถานีรถไฟซิบูยะ หลายกิโลเมตร
วันที่เจ้านายต้องไปทำงานจะต้องไป ขึ้นรถไฟที่ สถานีชิบูยะ
เจ้าฮาจิโกะไม่ยอมอยู่กับเจ้านายใหม่ของมัน ทันทีที่มันหลุดออกมาได้ มันวิ่งตรงไปที่บ้านเก่า
เมื่อไม่เจอใคร มันจึงกลับไปรอที่สถานีรถไฟ เหมือนเมื่อครั้งที่เจ้านายของมันยังมีชีวิตอยู่
หลังจากนั้นทุก ๆ วันเมื่อถึงเวลา 15.00 น.
ผู้คนย่านนั้นจะเห็นเจ้า ฮาจิโกะ มานั่งอยู่ที่เดิม
จนกระทั่งพระอาทิตย์ตกดินมันก็จะหายไป
มัน ไป อาศัยหลับนอนอยู่บริเวณใกล้เคียงกับสถานีรถไป
ไปนอนอยู่ใกล้ ๆ บ้านเก่าของมันบ้าง เพื่อเฝ้ามองดูคนในบ้านเผื่อว่าเจ้านายมันมาปรากฎตัว
คิ คุซะบุโระ โคบายาชิ อดีตคนสวนของศาสตราจารย์
ซึ่งอาศัยอยู่ใกล้กับ สถานีรถไฟเป็นคนคอยดูแลเจ้าฮาจิโกะ
ในเวลาที่อากาศเย็นลง มันก็จะไปหลบอยู่ใต้ซากรถไฟเก่าบ้าง
เพื่ออาศัยความอบอุ่นหลับนอน
มัน รอเวลาบ่าย 3 โมงเพื่อที่จะไปรอเหมือนเช่นทุกวัน
เมื่อเสียงรถไฟมา ถึงสถานี เจ้าฮาจิโกะ ก็จะลุกลี้ลุกลนชะเง้อหน้ามองหานายของมัน
คน แล้วคนเล่า เดินผ่านมันไป.....ไม่มีเจ้านายของมัน
จนกระทั่งคนสุด ท้ายเดินผ่านไปมันจึงจะกลับไปที่อยู่ของมัน
วันแล้ววันเล่า คืนแล้วคืนเล่า ที่มันรอคอย
ผู้คนย่านนั้น มองดูมันด้วยความสงสาร
ซึ่ง ก็ได้ให้ความช่วยเหลือด้วยการให้อาหารแก่มัน
เรื่องราวความซื่อ สัตย์ของมัน เริ่มเป็นที่รู้จักมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ
โดยเฉพาะเมื่อ เรื่องราวของมัน
ถูกตีพิมพ์ลงบนหนังสือพิมพ์ยักษ์ใหญ่ของญี่ปุ่นในปี 1932
ทำให้ผู้คนทั่วสารทิศเดินทางมาดูมาเล่นกับเจ้าฮาจิโกะ
ชาว ญี่ปุ่นได้ยกให้เจ้าฮาจิโกะเป็นแบบอย่างที่ดีสำหรับเด็ก ๆ อีกด้วย
ใน เดือนเมษายน 1934 อันโดะ เทะรุ ศิลปินชื่อดังจึงได้ทำรูปหล่อทองแดงของเจ้าฮาจิโกะขึ้นมาเพื่อยกย่อง
และ นำไปตั้งไว้ที่สถานีรถไฟชิบูยะ
การรอคอย....ของ ฮาจิโกะ ยังคงดำเนินไป....อย่าง...มีความหวัง.......
คืนวันหนึ่ง ฮาจิโกะ เกิดมีความรู้สึกบางอย่างที่พิเศษกว่าคืนอื่น ๆที่ผ่าน ๆ มา
ท่าม กลางเกร็ดหิมะ...........มันออกเดินไปนั่งคอยนายของมันที่เดิม
โดย ไม่รอให้ถึงบ่าย 3 โมงอย่างเช่นที่เคย
มันทอดสายตาไปที่ประตู ชานชลาและเฝ้ามอง
หลายชั่วโมง...........ผ่านไป............มีแต่ ความว่างเปล่า
มันรู้สึกหนาว..........................เหนื่อย ล้า.....
แต่มันก็เชื่อว่าวันนี้แหละ.................มันจะได้พบนายของมันอย่างแน่นอน
ความหนาวและเหนื่อยล้า........ทำให้มันต้อง เปลี่ยนจากท่านั่ง
มันล้มตัวลงนอนด้วยจิตใจที่กระชุ่มกระชวยกว่าทุก ๆ วันที่ผ่านมา
มันนอนลง.........ด้วยจิตใจที่หวังว่า.........มันได้ พบนายของมันอย่างแน่นอน......เร็ว ๆ นี้
มันหลับตาลง.....ภาพความทรง จำเมื่อครั้งที่มันวิ่งไปรับเจ้านายผุดขึ้นในใจมาราวกับเป็นเรื่องจริง
มัน ยืนสองขากระกุยเจ้านาย
เจ้านายกอดมัน..........สัมผัส มัน..........อย่างที่ไม่เคย - ได้รับจากผู้ใด
มันเดินคู่ไปกับเจ้า นายเพื่อกับยังบ้านอันแสนอบอุ่น
อาบน้ำร่วมอ่างเดียวกันกับเจ้านาย
ความ อบอุ่นจากความทรงจำคลายหนาวเหน็บและความเหนื่อยล่าลงไปบ้าง
เป็น การนอนและหลับตาครั้งสุดท้าย
มันไม่ได้ลืมตาและลุกขึ้นอีกเลย
วาระ สุดท้ายแห่งการรอคอย...........มาถึงแล้ว
10 ปี.....................แห่งการอคอย
ล้มหายใจสุดท้าย.....หมดลงไป พร้อมกับ....การสิ้นสุดแห่งการรอคอย
วันที่ 8 มีนาคม 1935 (2478)
ผู้ คนที่เคยผ่านไปมาในย่านซาบูยะ
หลายคนต้อง..................หลั่ง น้ำตา
ภาพ...............ฮาจิโกะ นอนคอยเจ้านายของมันเหมือนทุก ๆ วัน เหมือนกว่า 10 ปี ที่ผ่านมา.......ต่างกันตรงที่วันนี้มันไม่มีลม
หายใจแล้ว
คนที่เคย ให้อาหารแก่มัน ยังคงเตรียมอาหารมาเหมือนเช่นทุกวันแต่วันนี้ ฮาจิโกะ ไม่ลุกขึ้นมาขออาหารแล้ว
ข่าวการตายของฮาจิโกะถูกตีพิมพ์ลงบนหน้า 1 ของหนังสือพิมพ์ญี่ปุ่น
ร่างของฮาจิโกะ ได้รับการเชิดชูอย่างเกียรติ
มัน ถูกนำไปเก็บรักษาเอาไว้ที่พิพิธภัณฑ์ วิทยาศาสตร์แห่งชาติ ในกรุงโตเกียว
แม้ ว่าฮาจิโกะจะจากไปแล้วแต่เรื่องที่น่าสนใจจากฮาจิโกะยังคงไม่จบ
ช่วง สงครามโลกครั้งที่ 2 ญี่ปุ่นจำเป็นต้องใช้เหล็กและโลหะเป็นอย่างมาก
จน ถึงกับต้องเอารูปหล่อของเจ้าฮาจิโกะมาหลอมเลยทีเดียว
กระนั้นความ ซื่อสัตย์ของฮาจิโกะยัง คงไม่เคยถูกลืมไปจากใจชาวญี่ปุ่น
เพราะใน เวลาต่อมาได้มีการจัดทำรูปหล่อ ของฮาจิโกะขึ้นมาอีกครั้งในเดือนสิงหาคม 1947
ศิลปินผู้รับหน้าที่นี้ก็ คือ อันโดะ ทะเคะชิ ลูกชายของ อันโดะ เทะรุ
ผู้ที่ทำหน้าที่สร้างรูป หล่อฮาจิโกะเมื่อครั้งแรกนั้นเอง
ปัจจุบัน จุดที่รูปหล่อฮาจิโกะตั้ง อยู่นั้นได้กลายเป็นจุดนัดพบยอดนิยมของย่านชิบูยะ
ทั้งนี้นอกจากรูปหล่อที่ย่านชิบูยะแล้ว ยังคงมีรูปปั้นที่เตือนให้ระลึกถึงฮาจิโกะอยู่อีกหลายแห่ง เช่น
ที่หน้าสถานีรถไฟโอะดะเตะ ในจังหวัดอากิตะ บ้านเกิดของเจ้าฮาจิโกะ เป็นต้น
ส่วนเรื่องของเจ้าฮาจิโกะยังคงเป็นที่เล่าขานในญี่ปุ่น ถึงขนาดมีการนำไปสร้างเป็นละคร ภาพยนตร์ การ์ตูน และอื่น ๆ อีกมากมาย
